Reisverslag 2024
“Ga met ons mee”
Het jaarthema heb ik ter harte genomen en zo ging ik de 19e augustus, Protestant en Groningse van geboorte, mee met de Rooms Katholieke broeders en zusters naar Kevelaer. Natuurlijk had ik van te voren gevraagd of ik mee mocht, zijnde niet-Katholiek, maar wel met een warme sympathie voor de Moederkerk en, laat ik het toch maar vermelden, een huis vol Maria’s. Bestuurslid Rina Machielsen stelde mij gelijk gerust en haar warme welkom deed mijn laatste restje onzekerheid verdwijnen. Gedurende het hele verblijf was Rina mijn steun en toeverlaat, samen een kaarsje voor de processie kopen, samen eten en altijd aanwezig als ik een vraag had.
Vanuit de bus liepen we in een processie naar de basiliek. Gek, maar ik had daar niet bij stilgestaan en nu liep ik zomaar te zingen en Weesgegroetjes en OnzeVaders op te zeggen door de winkelstraten van Kevelaer! Ik zag wat publiek kijken en het voelde even onwennig, maar later kwam het besef dat ik deel mocht uitmaken van een bijzondere, eeuwenoude traditie.
Met catechisatie waren we eens op bezoek geweest in een RK kerk om de mis bij te wonen en ik heb meerdere retraites in kloosters meegemaakt, maar de vieringen in Kevelaer waren toch echt nieuw voor mij. Allereerst de visuele indruk. Wat is de basiliek prachtig van binnen! Daarna de streling van het oor: het koor o.l.v. mevr. E. Palings, begeleid door organist H.Dogge. Geboeid keek ik toe welke handelingen de pastoor, diaken en assistent bij het altaar verrichtten. Met als feestelijke afsluiting ’s avonds de lichtjesprocessie!
Wat mij van de Mariaviering is bijgebleven zijn de lieve liederen waarmee we haar begroeten, er spreekt zoveel liefde en zachtheid uit en je voelt dat het wederkerig is. De volgende dag, bij de grote Kruisweg, zien we haar aan de voet van het kruis waar haar Zoon hangt en weten we weer: ook aan de liefste, zachtste mensen gaat het noodlot niet voorbij.
Aanvankelijk was de pelgrimage begonnen als dank voor dat we na moeilijke jaren sinds bijna 2 jaar in het fijne Brabant, in Zundert mogen wonen. Maar gaandeweg voelde ik toch ook de behoefde Maria iets te vragen, iets waar ik steeds weer tegenaanloop. We reden met de bus terug toen ik, mijn mail checkend, op iets stuitte wat mogelijk een opstap is naar een oplossing voor het probleem!
De vraag rijst, Rina stelde hem ook al, ga ik nog een keer mee naar Kevelaer? Ja waarom niet? Mooie vieringen, mystieke sfeer, leuk stadje, en veel warme gesprekken. Toch ben ik er nog niet uit. Als je het bij één keer laat houd je het uniek, als je vaker gaat wordt het een vast patroon, ja wordt het sleets misschien. Maar iets zegt me dat Rina mij tegen die tijd wel weet over te halen: “Ga je weer met ons mee?”
Dank bestuur, dank pastoors Prasing en Demmers, diaken Janssen en assistent van Haeren, dank Kevelaer, dat ik mee mocht
Sandra J.M. van der Zwan-Kiel,
Zundert